Een leven na Corona
Schrijfwedstrijd
Eind 2020 heb ik meegedaan aan een schrijfwedstrijd met de titel "Een leven na Corona". Je mocht van alles schrijven een essay, gedicht, spoken word, verhaal et cetera. De enige regel was dat er maximaal 500 woorden gebruikt mochten worden. Ik vind dat het nu wel tijd is om het verhaal wat ik toen heb geschreven te plaatsen op mijn blog. Dit omdat ik vanaf het begin van de pandemie er al niet in geloofde dat er een leven na corona zou zijn. Het zou altijd blijven bestaan. En wat ik toen heb ingestuurd lijkt nu inmiddels waar te zijn. Zou de jury nog wel eens aan mijn stuk denken?
Lees hieronder mijn ingestuurde tekst van toen.
Is er wel een leven na corona?
Dat vroeg ik mijzelf af toen ik deze vraag voorgelegd kreeg.
Zullen wij wel helemaal van dit virus verlost worden? Aangezien er door de eeuwen heen virussen en bacteriën muteren? Na dit virus duikt er over een onbepaalde tijd toch wel weer iets nieuws op, dat hoort gewoon bij de ‘circle of life’.
Terwijl ik dit schrijf is er al een gemuteerde versie van het coronavirus opgedoken in Engeland en in Nederland. Waar we nog niet van weten of de vaccins die er nu zijn daar wel tegen werken, en wat betekent dit dan allemaal voor de lange termijn? We weten alleen dat dit virus nog besmettelijker is dan de eerdere versie.
Ik bedoel alleen te zeggen dat bijvoorbeeld de Mexicaanse griep (wat een combinatie is van de vogelgriep en varkensgriep) ook nog steeds aanwezig is net zoals TBC, HIV of ebola. Deze virussen en bacteriën zwerven nog steeds rond en mensen worden nog steeds besmet. Alleen niet meer in zulke grote getale en niet meer met deze snelheid. Ook zijn deze niet meer zo dodelijk omdat er inmiddels medicijnen voor gevonden zijn.
En dan de begrippen het ‘nieuwe- of het oude normaal’ waar ik persoonlijk niet zo veel mee kan. Wat voor mij normaal is, is voor een ander niet normaal en andersom. Ik was al gewend om veel alleen te zitten, dus op dat vlak is er de afgelopen maanden voor mij niet veel veranderd. Maar ik mis op dit moment wel enorm het contact en verbinding met mensen. Omdat je nergens naartoe kan om te winkelen of ergens een kop koffie samen kan drinken en dat allerlei vergaderingen nu online, meestal via Zoom zijn.
Het enige wat ik kan hopen is dat de angst bij mensen verminderd en dat we goed gaan nadenken over hoe we met elkaar omgaan en dat mensen wat hygiënischer blijven.
Ikzelf was namelijk al geen fan van handen schudden van onbekenden. In deze periode word ik er in ieder geval niet meer op aangekeken of beoordeeld. Want eerlijk gezegd heb ik genoeg commentaar erover gehad. En werd het mij vaak dan alsnog verplicht om een hand te geven, omdat ik me niet zo moest aanstellen en ik regelmatig als onbeleefd werd aangezien.
Ook hoop ik dat de mondkapjes die wij nu verplicht zijn om te dragen weer in de kast mogen. Ik mis gezichten te zien tijdens mijn uitje naar de supermarkt of wanneer ik in de trein zit naar mijn ouders. Ik versta mensen minder goed en zij verstaan mij minder goed. Ik draag veel zwart en de slijter zei mij laatst dat ik op een overvaller leek, dat was niet leuk.
Ik persoonlijk ben erg bang dat wij nog heel lang met deze gevolgen moeten leven, ook omdat de geschiedenis heeft geleerd dat er altijd wel om het eeuw een pandemie over de wereld heerst. Dus ikzelf geloof nog niet zo in een leven ‘na corona’.
2024
Ook deze blog komt van mijn oude Wix-Site af. En zijn wij inmiddels weer wat jaren verder. Gelukkig zijn de mondkapjes in Nederland wel de wereld uit, maar Covid is niet weggegaan. Zij is een blijvertje geworden en behoort nu inmiddels tot de griepvirus-familie. En anno 2024 vraag ik mijzelf af of de jury nog eens aan mijn inzending gedacht heeft.
Reactie plaatsen
Reacties